Pamiętam jak na studiach miałam całkiem atrakcyjny dla mnie przedmiot – interaktywna edukacja zdrowotna. Byłam na każdym wykładzie. Robiłam notatki. Wypożyczyłam książkę profesora Krawańskiego. Czytałam ją z przyjemnością, podkreślając co ciekawsze dla mnie rzeczy.
Aż w momencie, gdy przyszła perspektywa pisania egzaminu z tego przedmiotu, radość czytania znikła. Każde otworzenie książki, wywoływało niejako stres. Podczas czytania nie miałam już tylu pomysłów, nie czułam inspiracji. Skupiałam się tylko na tym, co może pojawić się na egzaminie, które fragmenty mogą być według profesora ważniejsze.
W wyniku tego, nie przeczytałam całej książki. Ucząc się – skupiłam się głównie na swoich notatkach z wykładów i kilku zagadnieniach z książki.
Na koniec egzaminu (był pisemny dla całego rocznika razem), profesor poprosił by osoby, które mają WŁASNE notatki, podniosły je do góry. Było nas może jakieś 5 osób… (5 osób! pracowało samodzielnie, a reszta skupiała się na odwzorowywaniu pracy innych – miała kserówki). Po czym dodał – te osoby mają teraz 5 minut na wgląd do własnych notatek i ewentualne dopełnienie/poprawienie swoich wypowiedzi. Miły gest 😉
Z egzaminu dostałam chyba 4,5. Ale i tak po nim wróciłam do czytania książki. Była dla mnie na tyle wartościowa, że poświęciłam czas, by ją przestudiować w całości. Zwłaszcza, że po egzaminie znów wrócił luz i fun z czytania, a do mojej głowy napływały kolejne pomysł.
Inna sytuacja.
Chyba klasa 4 szkoły podstawowej. A dokładnie to kilka tygodni przed rozpoczęciem roku szkolnego. Rodzice prędzej kupili mi książki, a ja w wakacje przerobiłam jakąś 1/3 podręcznika do historii samodzielnie. Po prostu czytałam te historie z książki jak jakąś dobrą bajkę. A pytania na końcu działu były jak gra – jeśli znałam odpowiedzi to przechodziłam dalej, jak nie, to szukałam odpowiedzi 😀 Potem, gdy ten sam materiał podlegał sprawdzianom, kartkówkom – wcale nie wydawał mi się już tak atrakcyjny…
Znów coś popsuliśmy…